ดูเหมือน,การเดินทางมิร้างรู้สึก
ที่สุด,ลึก,กว้าง,ไกล-ไปไม่ถึง
ที่สุด,ลึก,กว้าง,ไกล-ไปไม่ถึง
เราอยู่ในระหว่างระยะทางคำนึง
โดยสารโดยลึกซึ้ง-รหัสยนัย
แห่งต้นทาง,สถานีซึ่งไม่รู้ที่มา
หนึ่งคำถาม ณ ชานชาลา-จะไปไหน
ตอบ-จะมุ่งไปให้สุดจุดหมายใจ
ซึ่งจะหยุด ณ ที่ใดก็ไม่รู้
รู้เพียง,นั่งเรียงภาพทุกวาบจิต
แห่งห้วงคิดแห่งความจริงอันดิ่งสู่
เราอาจเคยเดินทางมาต่างฤดู
และอาจเคยโยกย้ายอยู่ หลายตู้ขบวน
นั่นเอง,จึงรู้ว่า-ล่วงหน้าไปแล้ว
ที่สมัครกันชักแถวขึ้นเที่ยวด่วน
เราสิ,มัวละล้าละลังนั่งคำนวณ
รีบเถอะ ! เสียงร้องเร่งชวน-ขบวนสุดท้าย !
หนึ่งคนหนึ่งโดยสารผ่านรู้สึก
ท่ามเสียงอึกทึกอันหลากหลาย
บ้างก็ยืน บ้างนั่ง ทั้งหญิงชาย
ขึ้น,ลงตลอดสายตามรายทาง
นั่นเอง,จึงพบว่า...
ล้วนแสวงหาไม่รู้ที่ไป-ไม่แตกต่าง
สถานีมา,ก็เร้น เห็นเลือนลาง
เพียงรอยย่างบางเบา-ไม่รู้ตัวเลย
เรามาจากไหน-จะไปไหน
ยังบดเบลอทุกใจไร้คำเฉลย
รู้เพียงต้องเดินทางอย่างคุ้นเคย
ไม่เปิดเผย,ไม่ชัด-แม้ปัจจุบัน
บนขบวนรถไฟชั้น ๓ กรุงเทพฯ - นครสวรรค์ : ๒๕๓๙
1 comment:
คนเดียวมา คนเดียวไป ในชีวิต
เพราะไม่เคยเขียนขีดทางเดินไว้
.....
........จึงก้มหน้า เดินต่อไป อย่างเดียวดาย
(มั้ง...)
*-.-*
พิท
Post a Comment