จดหมายถึงแม่ : กรุงเทพฯ ฝนไม่ตก

อยู่บ้าน-สำราญใจอยู่ไหมแม่...

ฟังแต่ข่าวร้ายร้ายวันหลายหน

ลูกถามทั้งที่แม่ทุรน-ทน

อยู่บนเส้นด้ายชะตากรรม

“โอ้ว่า...ชีวิต ช่างนิดน้อย...”

ลูกได้ยินบ่อยบ่อยแม่คอยพร่ำ
ปลดปลงปลดปล่อยในถ้อยคำ

“เกิดดับธรรมดา...อย่าลนลาน”

ลูกถามเพราะอยากรี่ไปรอรับ-

แม่ขึ้นมาอยู่กับลูกและหลาน

ถามทั้งแม่ข้องขัด เคยทัดทาน

ห่วงปลวกขึ้นบ้านหากนานไป

บ้านของเรา-ที่พ่อเคยก่อร่าง

อยู่กลางสวนยางติดถนนใหญ่

บ้านที่ลูกค่อยร้าง ค่อยห่างไกล

หลังซื้อทาวน์เฮาส์ใหม่ในเมืองกรุง

บ้านของเรา-ที่เขาว่าไม่น่าอยู่

สถานการณ์ใครก็รู้-เรื่องยังยุ่ง

ไหนคนดี-คนร้าย คล้ายนังนุง

ลุงชมถูกฆ่าตายแหละแน่ชัด

ฯลฯ

สมานฉันท์กันเถิดหนา-ประชาธิปไตย

แตกต่างกันอย่างไรไม่จำกัด

พร้อมจะร่วงผล็อยทยอยพลัด

เท่าเทียมในทางลัด-อา...น่าคิด

เสมอภาค ณ เบื้องหน้าชะตากรรม

เสรีภาพจะกระทำถูกหรือผิด

ความหมายแท้แปรเปลี่ยนทีละนิด

มีชีวิตจึงคลับคล้ายตายทั้งเป็น

ฯลฯ

ฝนยังชุก-ตกทุกวันใช่ไหมแม่

ปนเลือดที่ไหลแผ่ลูกแลเห็น

ศพน้าชัยในทีวี-ข่าวช่วงเย็น

ตายเซ่นอีกชีวิตติดตาตรึง

ที่กรุงเทพฯ กรุงทน-ฝนไม่ตก

ลมหนาววกกลับมาอีกคราหนึ่ง

ลูกยังหมุนวงล้อห้อตะบึง

เหมือนจะถึงแต่ไม่ถึงสักครึ่งทาง

แม่จะมาเมื่อไหร่...บอกได้แม่

อย่ารอให้ย่ำแย่ค่อยก้าวย่าง

ลูกขอคุณพระดล-สวดมนต์พลาง

สิ่งเดียว-ทำได้บ้างระหว่างนี้

มหานคร,พฤศจิกายน 2548

ในความระลึกถึงแม่ และความตายของน้าวุฒิ ด.ต.วุฒิชัย ยอสมเพ็ชร